Αγαπημένη Ένδειξη,

​

Δεν έχω ιδέα πώς να το διαχειριστώ,
μα φαίνεται πως ο τρόπος που αισθάνομαι γι’ αυτό
είναι τόσο δύσκολος για εμάς να υπάρχουμε.
Ο λόγος που είμαστε εδώ, είναι ο τρόπος που μας φέρθηκαν,
από την αρχή μέχρι τώρα.
Μα ό,τι κάνουμε τώρα
δεν πηγαίνει πουθενά,
τουλάχιστον μέχρι το επόμενο επίπεδο.

Κρατώ σφιχτά μια ελπίδα στη μασχάλη μου,
παρά τον αφόρητο πόνο στα κόκαλά του.
Μαύρες μύγες με είδαν από την άλλη πλευρά,
θα νομίζουν πως είμαι η κυρία του τόπου αυτού
επειδή κάθισα να παίξω πιάνο.

Ο φίλος μου αντιμετωπίζει τον θάνατο
σε ένα μηχανικό κρεβάτι νοσοκομείου,
κι εγώ κάθομαι άχρηστη σε ένα αποστειρωμένο δωμάτιο,
πνιγμένη στη θλίψη.
Όλοι μας θα περάσουμε από αυτό.
Το μέλλον είναι αφόρητα σκοτεινό,
σαν να μπορώ να προβλέψω το τέλος των ημερών.

Ο νους έχει ξεχάσει εκείνη την υπέροχη θέα.
Κόκαλα κάθονται σταυροπόδι, καλύπτοντας τη γη μας.
Χιλιάδες παρθένες πέφτουν από τον ουρανό,
και πυκνό σκοτεινό αίμα στάζει στο πάτωμα της κουζίνας μου.
Δεν μπορώ να σταματήσω να ανησυχώ για το μέλλον.

Σκότωσα έναν εαυτό μέσα μου
όταν το αίμα έβγαινε έξω.
Ήταν ο μόνος τρόπος να φύγει από το σώμα μου,
οπότε δεν είχα άλλη επιλογή
παρά να ξαπλώσω
και να το αφήσω να περάσει.

Προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο,
μα ξαφνικά με πήραν από το αγαπημένο μου μέρος
και το επόμενο που θυμάμαι,
είμαι σε μια άβολη ζώνη.

Δεν βρίσκω χαρά στον θάνατο,
μα είναι το μόνο που μπορώ να δω σε αυτή την εικόνα.
Βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους γύρω μου,
που έχουν χάσει τα λογικά τους όσο κι εγώ.
Είμαστε όλοι εύθραυστα, εφήμερα πλάσματα
σε έναν κόσμο που δεν είναι ασφαλής για να ανασάνουμε.
Μη φοβάσαι, γιατί θα πανικοβληθώ κι εγώ.

Θα πεθάνω, και θα πεθάνω εγώ.
Θυμάμαι να κοιμάμαι σε σπηλιές όπου κοιμούνταν κατσίκες,
αισθανόμουν ασφαλής σε μέρη
όπου οι άντρες ήταν μακριά.
Περπατούσα ξυπόλητη, χωρίς κινητά τηλέφωνα και λεφτά,
από αναγκαιότητα.

Ο ουρανός έχει γίνει θολός με τα χρόνια,
και ξανά και ξανά νιώθω πως βρίσκομαι σε ένα κακό ταξίδι.
Δεν νιώθω πως μπορώ να το κάνω.
Ο κόσμος είναι βάναυσος,
και το σώμα πονάει.
Ο νους δεν βλέπει όμορφα τοπία,
τα χέρια μπορούν μόνο να πληγώσουν,
και οι λέξεις είναι άβολες.

Οργή και φόβος με έχουν κατακλύσει.
Κατεστραμμένες επικοινωνίες με κρατούν απομονωμένη
για καιρό τώρα.
Πρέπει να δημιουργήσω τρόπους
για να απολαύσω τη μοναξιά μου.
Πρέπει να καβαλήσω το φίδι.

Δεν ήξερα αν θα σκότωνε ανάποδα.
Απλώς ένιωθα καλύτερα από όσο πίστευα.

-Το τελευταίο που χρειάζεσαι τώρα είναι πολλή αγωνία στο σώμα σου.
Μόλις σκεφτόμουν το ίδιο πράγμα,
μα είναι απλώς υπερβολικά επώδυνο
για να το αντέξω άμεσα.

Νομίζω πως το χειρότερο είναι
να μπεις βαθιά μέσα στον εαυτό σου
για πολύ καιρό χωρίς να πληγώνεσαι.
Δυστυχώς, πρέπει να αντιμετωπίσεις
όλα τα είδη προβλημάτων του εαυτού σου
με σεβασμό.

Τον τελευταίο καιρό στοιχειώνεις το μυαλό μου ασταμάτητα.
Σε μια προσπάθεια να με πιάσεις,
πρέπει να πω ότι ήσουν σκληρός.
Οι γιατροί δεν ακούνε τις κραυγές μου,
θυμώνουν όπως εσύ.

Χρειαζόμαστε μια συνταγή
ή κάτι που να βγάλει αυτή τη μαύρη κολλώδη ουσία
που έχει σφηνώσει ανάμεσα στα δόντια μου.
Έχω ένα ραντεβού στη γωνία του μυαλού μου με τη μη-μυθοπλασία,
οπότε αν δεν νιώθεις καλά,
πρέπει απλώς να έρθεις και να παίξεις αυτό το παιχνίδι με τις βελόνες.
Θα σου εξηγήσω στον καιρό.

Τις βάζεις γύρω από το σώμα σου
και μετά τις βγάζεις
μία-μία προσεκτικά
χωρίς να ακουμπήσεις τις άλλες,
για να μη μολυνθείς.

Σε παρακαλώ, μην τις χαλάσεις!
Προσπαθώ απλώς να έχω μια αντικειμενική ύπαρξη
ανάμεσα σε τόση οργή και φόβο
σε έναν σχεδόν δυστοπικό βάλτο
που περιμένει να συγκλίνει
σε μια πολύ λεπτή φέτα
κατάλληλη για μικροσκοπική εξέταση.

Το χέρι πέφτει, μα το χέρι δεν μπορεί να πετάξει.
Δώσε μου το δάχτυλό σου,
πίεσέ το μέσα στην παλάμη μου.
Διψώ αρκετά για να γλείψω τους χυμούς
από την πληγωμένη παλάμη μου.